55 lat temu zmarł Wojciech Breowicz, poeta i pisarz urodzony w Osobnicy

Sylwetkę trochę zapomnianej postaci przypomniała Gminna Biblioteka Publiczna w Jaśle z siedzibą w Szebniach. Cyfrowe Archiwum Tradycji Lokalnej działające przy Gminnej Bibliotece Publicznej w Jaśle z/s w Szebniach posiada w swoich zbiorach 1040 dokumentów potwierdzających działalność i twórczość pisarza. Są to publikacje „Pamiętniki - Trzy etapy”, „Przyśpiewki i recytacje weselne w Osobnicy” zebrane przez pisarza w 1919 r., tomik poezji „Echa wiejskie” z 1928 r., „Łazarzu wstań” z 1935 r., „Zamek Odrzykoński”, „Śladami Piasta pod Piniorami”, rękopisy i dokumentację fotograficzną.

Urodził się 16 stycznia 1902 roku w Osobnicy koło Jasła. Zadebiutował w 1920 roku wierszem „Do młodzieży” opublikowanym w „Młodej Polsce”. Autor wierszy wydanych w tomiku poetyckim „Echa wiejskie” (1928). Współtwórca Związku Literatów Ludowych oraz pisma „Wieś i jej pieśń”.
31 października 1933 roku w poszukiwaniu pracy wyjechał z dziećmi i żoną Heleną do Brazylii. Przed wyjazdem na emigrację mieszkał w domu rodzinnym żony w Krościenku Niżnym.

Przez wiele lat pracował jako nauczyciel w szkółce wśród kolonii w dorzeczu Ivai. Jako działacz polonijny publikował polską literaturę ludową z wypisami (Kurytyba 1934).
W czasie II wojny światowej był prezesem Związku Ochotników Polskich z Ameryki Południowej, od 1944 walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. W latach 1948-1958 wydawał w Kurytybie pismo Siewca. Współpracował także z wydawanym w Polsce pismem „Wieś”. Współtwórca gazety „Ludowiec Podkarpacki”, pierwszego pisma na terenie powiatu krośnieńskiego wydawanego przez chłopów i dla chłopów.

Źródłem utworów poetyckich, korespondencji, wspomnień i artykułów Wojciecha Breowicza są przede wszystkim kwestie związane z życiem emigranta.
Jego literackim poczynaniom patronowali i niejednokrotnie o nich pisali wybitni profesorowie oraz badacze i krytycy literatury ludowej m. in. Franciszek Bujak, Stanisław Pigoń oraz Karol Ludwik Koniński.

Był działaczem ruchu ludowego. W dwudziestoleciu międzywojennym związany z Wincentym Witosem.
W 1957 roku powrócił na krótko do rodzinnej Osobnicy i rodziny w Krośnie. Po powrocie do Brazylii w utworach poetyckich opisywał wielką tęsknotę do ojczystych stron. Zmarł 24 stycznia 1966 roku w Kurytybie (Brazylia).